του Χρίστου Μαρνέρου
Κυκλοφορεί χειμώνα-καλοκαίρι με ένα καρώ πουκάμισο, κασκόλ και μπότες, κρατώντας μια τσάντα σε στυλ ταχυδρόμου, άδεια. Και όταν λέω καλοκαίρι, εννοώ και την παραλία, αφού την ώρα που οι άλλοι κολυμπούν αυτός, θα τους αγνοεί και θα... διαβάζει ποίηση. Είναι περιττό να πούμε πως δεν κατανοεί απολύτως τίποτε απ’ αυτά που διαβάζει.
Συνήθως μετακινείται με τα πόδια ή με ποδήλατο αφού μόνο έτσι δείχνει το σεβασμό του στη φύση που τόσο αγαπά (βέβαια η αλήθεια είναι ότι μετά τη 10η αποτυχία του στην εξέταση οδήγησης το έχει πάρει απόφαση ότι δε θα περάσει ποτέ.) Σ’ ότι αφορά τη μουσική ο ψευτοψαγμένος ακούει ένα μείγμα jazz-blues-reggae-punk με επιρροές από παραδοσιακές μελωδίες των Ζουλού, των Ινδιάνων Cherokee και ήχων πουκάνει ο γκρίζος παπαγάλος.
Αγαπά επίσης το ελληνικό έντεχνο και ροκ, επειδή θεωρεί ότι οι στίχοι είναι θεόπνευστοι, ενώ εύκολα κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για ασυναρτησίες.
Μάλιστα ο ίδιος γράφει συχνά μουσική και στίχους, συνήθως για να παραπονεθεί για το σύστημα, άσχετο αν ο ίδιος δεν κατανοεί καν τον ορισμό του συστήματος και άσχετο αν ο ίδιος ζει και θα ζει πάντοτε με τα λεφτά του μπαμπά του. Τελικά, το συνθετικό του ταλέντο μπορεί να ‘’χαρίσει’’ στους άτυχους ακροατές ‘’τραγουδάρες’’ με τίτλους όπως: ‘’Το σύστημα’’, ‘’Έχω σύστημα να κατηγορώ το σύστημα’’ και ‘’ Θα ήμουν μια χαρά, αν το σύστημα δεν μου έτρωγε τα λεφτά.’’
Προσοχή μην κάνετε το λάθος να ανοίξετε συζήτηση μαζί του, γιατί, όχι μόνο δε θα σας αφήσει να εκφέρετε την άποψή σας, αλλά θα σας διακόπτει συνεχώς μ’ αυτά περίπου τα λόγια: ‘’ Οουου άκου το κελαήδισμα των πουλιών, τον ήχο του ανέμου κτλ.’’
Απλώς... αποφύγετέ τον!
