Ισοπέδωση

Είμαστε η νέα γενιά της απαισιοδοξίας. Τα παιδιά που τους δόθηκε ένας διεστραμμένος κόσμος, με αποστολή να τον σώσουν. Πώς να σώσουμε έναν κατεστραμμένο κόσμο, όταν δε μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας;

Είμαστε η γενιά του "ονειρεύομαι! αλλά....". Η γενιά που μένει μόνο στα όνειρα. Η γενιά που δε ξέρει πλέον τη αναζητά. Η μάλλον που ξέρει, αλλά δε μπορεί να το ζήσει. "Ονειρεύομαι να γυρίσω τον κόσμο με ένα τζετ!" Πώς να γυρίσεις τον κόσμο, όταν ο κόσμος σε έχει πλέον σκλαβώσει στα "πρέπει"; "Ονειρεύομαι να γίνω καλλιτέχνης!" Πώς να επιβιώσεις, που πλέον τα μόνα επαγγέλματα που θεωρούνται "χρήσιμα" είναι αυτά που εξασφαλίζουν το μεγαλύτερο κέρδος; "Ονειρεύομαι να κάθομαι ήσυχα σε μια καφετέρια, παρέα με το βιβλίο μου και μια ζεστή σοκολάτα..." Κάτι τόσο απλό, τόσο καθημερινό, που όμως έχει γίνει κάτι άπιαστο. Πώς να ησυχάσεις σε μια ζωή που οι ρυθμοί της δε σε αφήνουν ούτε να αναπνεύσεις;

Είμαστε η γενιά της αποχαύνωσης, της παραίτησης, του συμβιβασμού, της εκφυγής σε άλλων λύσεων. Η γενιά της μέθης, του εύκολου και φτηνού σεξ, του "δεν μπορώ να διασκεδάσω χωρίς ουσίες". Η γενιά του ξεπεσμού, της κατακρεούργησης των ηθικών αξιών, της ισοπέδωσης των ονείρων, της λησμονιάς του έρωτα, της αγάπης, της ελπίδας. Είμαστε τα παιδιά με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τους κρυφούς πόθους, τις μισοσβησμένες φλόγες.

Ναι, είμαστε η νέα γενιά της παραίτησης. Φταίμε όμως εμείς γι αυτό; Φταίμε που μας δόθηκε ένας δόλιος κόσμος με την διαταγή "φτιάξτε τον"; Φταίμε που μας δίνεται μια ελευθερία την οποία δεν μπορούμε να ασκήσουμε; Φταίμε που τα "θέλω" ισοπεδώνονται από τα "πρέπει" μιας συντηρητικής κοινωνίας; Φταίμε που οι ορισμοί της ισότητας και της καινοτομίας είναι απλά ένα παραμύθι; Ή μήπως φταίμε που δε μπορούμε πλέον να ζήσουμε το όνειρο άφοβα; Φταίμε εμείς που ξέχασαν να μας μάθουν να αγαπάμε;

Φταίμε που δεν το διεκδικήσαμε και ακόμη σωπαίνουμε.

~Z