της Κλειώς Κυριάκου
Εγκλωβισμένη στα «πρέπει» μιας συμβατικής κοινωνίας, στις προσδοκίες μιας οπισθοδρομικής οικογένειας και στις απαιτήσεις της τελειομανίας μου, κατέληξα να ζω μια δανεική ζωή για να θεωρούμαι «καθωσπρέπει». Ταρακουνήθηκα βίαια, όμως, μόλις συνειδητοποίησα πως έχανα τον εαυτό μου. Ήθελα πράγματι, ένα καθιερωμένο μοντέλο ζωής; Και τι γίνεται με τα όνειρα, τι γίνεται με την ευτυχία; Μήπως γινόμουν παράλογη; Μα, απ’ την άλλη αν ο Γαλιλαίος, οι αδερφοί Ράιτ, ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο Τζον Λένον , η Τζόαν Ρόουλινγκ δεν παραλογίζονταν, δε θα μαθαίναμε πως η γη γυρίζει, δε θα πετούσαμε, δε θα φτάναμε στο διάστημα, δε θα ακούγαμε το αριστουργηματικό “Imagine” και δε θα διαβάζαμε το λογοτεχνικό μύθο του «Χάρι Πότερ», ποτέ. Δε θέλω να ζήσω όπως πρέπει. Θέλω να ζήσω όπως ονειρεύομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να μας στείλετε το σχόλιό σας κι εμείς, αφού κρίνουμε ότι συνάδει με το πνεύμα του ιστολογίου μας, θα το αναρτήσουμε. Παρακαλούμε τα σχόλιά σας να μην περιλαμβάνουν οποιεσδήποτε προσβλητικές αναφορές και να γίνονται σε πλαίσιο σεβασμού και κοσμιότητας.