Bία στα γήπεδα

Του Κυριάκου Θεμιστοκλέους και του Νικόλα Μακρή

Bία στα γήπεδα. Τι θα γίνει επιτέλους; Δεν είναι σπάνιο μετά π.χ από ένα σκληρό φάουλ ή μια απόφαση του διαιτητή να ακολουθήσει μια σειρά αντιδράσεων. Οι παίχτες να “δέρνονται” με τους αντιπάλους. Oι παίχτες και ο πάγκος της ομάδας τους να διαφωνούν με το διαιτητή. Στην εξέδρα οι μισοί θεατές να ξυλοκοπούνται με τους άλλους μισούς. Το ξύλο μεταφέρεται έξω από το γήπεδο στους γύρω δρόμους με τον καθιερωμένο πλέον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς. Και τελειώνει μεταξύ αυτών που έβλεπαν το παιχνίδι από την τηλεόραση.

     

Πώς όμως γίνεται αυτό; Οι νέοι επηρεάζονται από τους ενήλικες. Mιμούνται τους ενήλικες που θεωρούνται ως κάποιο πρότυπο. Ο πρόεδρος του αθλητικού συλλόγου, οι προπονητές θεωρούνται καλά πρότυπα. Όταν τα πρότυπα διαμαρτύρονται, προκαλούν καυγάδες ένας αριθμός των νέων θα ακολουθήσει την ίδια συμπεριφορά. Μετατίθεται η ευθύνη για τη βία στους νέους κανένας δεν βλέπει οτι είναι οι ενήλικες που το κάνουν αυτό.

    
Ο βασικότερος παράγοντας της πρόκλησης βιαιοτήτων μέσα στο γήπεδο είναι οπωσδήποτε η δομή του αθλήματος. Σε αθλήματα όπου η νίκη στηρίζεται στο βαθμό δεξιότητας (όπως π.χ στην ενόργανη και ρυθμική, στις καταδύσεις, στο σκι) ή στα αθλήματα που οι αθλητές  αγωνίζονται ο ένας μακριά του άλλου (π.χ. στην κολύμβηση, στο τένις, στους δρόμους, στις ρίψεις) η εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς είναι ανύπαρκτη ή ελάχιστη.

  
Αντίθετα σε αθλήματα που στηρίζονται στο δυναμισμό και όπου οι αθλητές έρχονται σε άμεση σωματική επαφή, η εκδήλωση βίας είναι αναπόφευκτη π.χ. στο αμερικάνικο φουτμπόλ, στο ποδόσφαιρο, κ.ά. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι οι κανονισμοί κάθε αθλήματος παίζουν καθοριστικό ρόλο για την αποφυγή βιαιοτήτων; 

Δεν παρατηρείτε ότι η εξωγηπεδική βία που αφορά τον αθλητισμό αυξάνεται σημαντικά; Αυξάνεται και μάλιστα με πολύ γοργό ρυθμό! Τι πρέπει όμως να γίνει για να προλάβουμε το κακό;

Αυτό που πρέπει να γίνει, δηλαδή, είναι να αναβαθμίσουμε το σύστημα της παιδείας και της εκπαίδευσής μας, καθώς οι αρχές και οι αξίες όπως σεβασμός, αθλητισμός, ψυχαγωγία και αυτοπειθαρχία πρέπει να γίνονται κτήμα του ατόμου από μικρή ηλικία, ενώ είναι απαραίτητες για την ειρηνική και ευτυχή συνύπαρξη χιλιάδων κόσμου σε ένα γήπεδο, βλέποντας σε τέτοια συνάθροιση μια μικρογραφία της ευρύτερης κοινωνίας.

Είναι προτιμότερο να διατηρήσουμε την ατμόσφαιρα των γηπέδων μας, τον παλμό στις κερκίδες, το πάθος που μας χαρακτηρίζει. Απλώς, χωρίς να κινδυνεύει κανείς.

Είμαστε ανήμποροι δηλαδή να εκφράσουμε το πάθος μας

χωρίς να στρεφόμαστε στη βία;